Mijn eerste Mac was een inmiddels alweer klassieke iMac in een blauwe behuizing. Ik kon in eerste instantie niet geloven dat een hele computer uit één stuk kon bestaan. Sinds die zomerdag in 2005 ben ik verslaafd geraakt aan het ontwerp van Apple en de minimalistische boodschap die erachter zit.
Ik schrijf voor het MacPaw-blog zoals ik iets ook aan mezelf zou uitleggen. Ik zoek naar antwoorden als dingen niet werken en die iCloud-fout voor de tiende keer op m'n scherm verschijnt. Soms is het gewoon technologische karma die je moet doorstaan, maar met wat geluk en een duidelijke checklist, krijg je de boel meestal weer aan de praat.
Ik geloof nog in teksten die door mensen zijn geschreven. Bij MacPaw helpen we machines om jou te helpen, maar wij, de mensen, zijn degenen die aan de algoritmes sleutelen. En niet andersom. Ik hoop dat we onze willekeur, onze eigenaardigheden, onze kampvuurverhalen en onze poëzie kunnen behouden. Ah en dit nog even: iedereen zou de gedichten van Pablo Neruda moeten lezen. Hij is ongeëvenaard.
